ฉันเขียนเกี่ยวกับวิธีที่ฉันอาสาที่จะช่วยเดินและสังสรรค์ลูกสุนัขสองตัวที่ขี้อายมากที่สังคมมนุษยธรรมในท้องถิ่นของฉัน คู่พี่ชายและน้องสาวคนนี้ถูกย้ายจากที่พักพิงในมิสซิสซิปปีไปยังพื้นที่ของฉันพร้อมกับสุนัขอีก 13 ตัว เนื่องจากพวกเขาอายุเพียงหกเดือนฉันจึงคิดว่าพวกเขาเติบโตขึ้นมาในระบบที่พักพิง ไม่ว่าพวกเขาจะขี้อายอย่างมากรอบ ๆ ผู้คนใหม่ ๆ พวกเขากลัวทุกเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกสิ่งใหม่
ดังนั้นโดยธรรมชาติฉันรู้สึกเสียใจกับลูกสุนัขและฉันต้องการช่วยพวกเขา จากสุนัขทั้งหมดที่พักพิงทั้งสองนี้โดดเด่นสำหรับฉันเพราะพวกเขากลัวมาก ความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ได้ก้าวร้าวทำให้พวกเขา“ หวาน” มากยิ่งขึ้น เมื่อพวกเขากลัวพวกเขาก็กอดกันในผ้าห่มหรือแบนราบกับพื้น
เรื่องราวการช่วยเหลือของสุนัขคืออะไรที่ทำให้เธอมีเสน่ห์? ทำไมพวกเราหลายคนถึงรู้สึกดีขึ้นที่จะรับเลี้ยงสุนัขที่มีเรื่องราวเศร้ากับสุนัขที่มีชีวิตที่ยอดเยี่ยม? มีสุนัขจำนวนมากที่พักพิงที่ไม่มีปัญหาความกลัว มีสุนัขจำนวนมากที่เป็นมิตรมากและผู้ที่พลิกกลับมาเพื่อรับความสนใจ
ทำไมฉันถึงต้องการสุนัขตัวเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านหลังกรงของเธอ? ใครกลัวที่จะไปเดินเล่น? ใครปิดตาของเธอด้วยความกลัวเมื่อคุณเอื้อมมือไปหาสายจูงของเธอ?
ฉันไม่รู้.
อาจเป็นเพราะฉันมีความปรารถนาอย่างลึกซึ้งที่จะช่วยเหลือสัตว์ที่ต้องการ (เช่นพวกเราหลายคน) อาจเป็นเพราะมันทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ อาจเป็นเพราะมันเป็นวิธีที่จะช่วยตัวเอง
คุณทำปฏิกิริยาแบบเดียวกันกับสุนัขที่ “ขัดสน” มากขึ้นหรือไม่?
มีลูกสุนัขสีดำแข็งและลูกสุนัขสีดำสีน้ำตาลและสีขาว คนผิวดำเป็นคนกล้าหาญของทั้งสอง ตรวจสอบพวกเขาที่นี่